ความทรงจำดี ๆ ของคนทำงาน

จริง ๆ จะเขียน Blog นี้ตั้งนานแล้วทิ้งไว้นานเป็นเดือนเชียว เหตุเกิดขึ้นที่ห้อง Lab ที่ทำงานนี่แหละกำลังนั่งทำงานอยู่ ก็มีลุงคนหนึ่งหอบของรุงรังกดกริ่งหน้าห้อง เมื่อเปิดประตูให้ก็เข้ามาหาคนช่วยดูเครื่องคอมพิวเตอร์ให้หน่อย จริง ๆ เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อยสำหรับที่นี่มีคนแบกเครื่องมาให้ดูกันบ่อย ๆ แต่ที่ผมประทับใจมันมีอยู่ว่า ลุงแกเดินทางมาจากปัตตานีด้วยขบวนรถไฟ ขบวนก่อนที่จะตกรางตรงประจวบ คอมพ์เป็นเครื่อง PC ของ ICT รุ่นแรก แกห่อมาด้วยแผ่นป้ายผ้าใหญ่ ๆ ม้วน ๆ ห่อ ๆ มัดด้วยเชือกฟางบ้าง ไนล้อนบ้าง อย่างแน่นหนา นึกภาพตามกันออกไหม เสียดายผมไม่ได้ถ่ายรูปไว้เพราะมัวแต่ตกตะลึงกับเหตุการณ์อยู่ แค่ได้ยินว่า ปัตตานี บวกกับเห็นก้อนผ้ามัดเชือกก็ระทึกแล้วครับ ฮ่า ๆ มาถึงแกก็เล่าอาการให้ฟังพร้อมกับแกะห่อผ้าออก โดยให้น้องฝึกงานเป็นคนช่วย สรุปได้ว่าเป็นเครื่อง ICT รุ่นแรก ยังใช้ LinuxTLE 5.5 หน้าตายังเหมือนเดิมทุกประการ แกใช้มากี่ปีแล้วละเนี๊ยะ แกบอกว่ามันบู๊ตไม่ขึ้นช่วยดูให้หน่อย ถ้าไมได้ยังไงเดี๋ยวแกจะเอาไปโยนคลองรังสิตแล้วซื้อใหม่เสีย ฮ่า ๆ แกตลกนะครับไม่ได้จริงจัง แกบอกว่าไม่ต้องรีบแกจะทิ้งไว้สองสามวันแกจะไปเที่ยวกรุงเทพก่อน แล้วจะเข้ามารับวันหลังแกยังไม่ได้นอนเลย พวกผมก็รับปากจะดูให้ไม่ต้องเป็นห่วง แกยังเล่าต่อว่าแกโทรไปที่กระทรวง ICT มาแล้วเขาไม่รับดูให้แล้วมันหมดโครงการไปนานแล้ว แกเลยแบกมาที่นี่แหละ

หลังจากน้องฝึกงานตรวจสอบก็ยังใช้งานได้ดี แต่มันช้ามากจะลงของใหม่ ๆ ให้ก็เกรงว่าจะไม่ไหวเลยลงความเห็นว่ามันปกติ รอแกมารับกลับถ้าจะให้เร็วกว่านี้ก็คงต้องหาแรมมาใส่เพิ่ม หรือซื้อเครื่องใหม่แทน ไอ้ผมละกลัวแกจะเอาไปทิ้งคลองรังสิตจริง ๆ ผ่านไปแกก็โทรเข้ามาพร้อมจะมารับเครื่อง เมื่อมาถึงน้องฝึกงานก็รายงานให้ฟังแกก็ไม่ว่าอะไร พร้อมยังคุยกันสนุกสนาน ผมแนะนำตัวว่าเป็นคนใต้เหมือนกัน แกก็ถามมาเลย “แหลงใต้ได้ไหม้” แฮะ ๆ ค่อยมีรสชาติหน่อย ผมแนะนำว่าคราวหลังไม่ต้องยกมาที่นี่ก็ได้เข้าไปที่ ม.สงขลา ที่หาดใหญ่ก็ได้ ที่นั้นช่วยได้ แกก็บอกพรรคพวกผมทั้งนั้น ผมเรียนโทที่นั้น โห ลุงจบโทเลยเหรอเนี๊ยะ ผมนึกในใจ แกก็เล่าต่อ ว่าเป็นอดีต ผอ. โรงเรียนแถวปัตตานี ผมจำชื่อโรงเรียนไม่ได้แล้ว ตอนนี้เกษียณอายุ กะจะเอาจริงเอาจังกับการเล่นลินุกซ์สักหน่อย พวกผมก็อึ้งพอสมควรกับภาพที่เห็นในวันแรกสถาพตาลุงแต่งตัวแบบคนบ้านผม หอบของรุงรังเข้ามา แต่ตอนนี้รู้จักว่าเป็นอดีต ผู้อำนวยการโรงเรียน เลยทีเดียว นับถือ ๆ

ก่อนกลับแกร่ำลาเข้าไปจับมือกับทีมผมหลายคนเลย อวยพรให้เลื่อนขั้นกันถ้วนหน้าร่ำลาสองสามรอบ เหตุการณ์นี้ทำให้ทีมผมประทับใจพอสมควร มีความสุขขึ้นมาเป็นกองมันบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร แต่ผมจะจำลุงไว้เสมอครับ