ปิดฉาก…ไม่ลง
วันนี้รู้สึกเหนื่อย ๆ เศร้า ๆ พร้อม ๆ กับการเริ่มชีวิตใหม่ด้วยตัวคนเดียวจริง ๆ สักที ตัวคนเดียวในที่นี้มันหมายถึง ทั้งร่างกาย และ จิตใจ ต่อแต่นี้ไปจะเริ่มอะไรใหม่ ๆ ทำในสิ่งที่อยากทำ (แต่คงไม่ใจดำรวมไปถึงครอบครัวผมนะคนละส่วนกัน) มาต่อกันกับเรื่องมุมมองความรักของผมต่อดีกว่า…
ความรัก ภาคสอง
สำหรับความรักในมุมมองอันแสนจะคับแคบของผมนั้นหรือ.. มันก็ไม่แตกต่างกับความรักน้ำเน่าโดยทั่วไป รักเพราะรัก ช่วงเวลาที่มีความสุขมันแสนจะสั้นนัก แต่เมื่อเวลาเจ็บปวดมันแสนจะยาวนาน นานซะจนปานว่าช่วงเวลานี้มันคือทั้งชีวิตก็ว่าได้.. คิดดูนะครับช่วงเวลาที่มีความรักให้กัน แค่เวลาไม่กี่วัน ไม่กี่เดือน ไม่กี่ปี แต่เมื่อรักจบลงมันใช้เวลามากมายแค่ไหนที่จะลบล้างรอยหนามที่ยอกลึกในความรู้สึก มันทิ้งรอยแผลไว้ตลอดไปซะด้วยซ้ำลองคิดดูว่าคุ้มกันไหม?
อยากเก็บสิ่งดี ๆไว้
เป็นคำพูดที่หลาย ๆ คนใช้ในการคบหากันในช่วงเวลาอันน้อยนิด ความรักเพื่อความสุขเพื่อวันนี้..อนาคตยังมาไม่ถึงไปคิดทำไม…เป็นส่วนหนึ่งของความรักในสังคมนี้ ถ้าให้ถามผมนะเหรอผมแทบไม่นิยามมันว่าความรักด้วยซ้ำ…มันคือ ความใคร่ หรือ หลุ่มหลงมากกว่า…แต่ก็มันแค่มุมมองนะ หลายคนคงค้านในใจ…จริงอยู่คนเราควรให้และรับสิ่งดี ๆ แก่กันเพื่อนมิตรภาพมากกว่าเรื่องอื่นใด ลองถามใจตัวเองว่าจริงหรือที่มีความสุขมันสุขจริงหรือแค่ปลอบโยนใจตัวเอง…
ประสบการณ์
ประสบการณ์มันทำให้คนเรารู้จักหลีกเลี่ยง ไม่ให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเดิม มันควรเป็นแบบนั้น แต่สำหรับความรักแล้วมันเป็นอะไรที่ละเอียดอ่อนแยบยลยิ่งนัก มันจริงหรือที่ประสบการณ์ทำให้ความรักครั้งต่อไปดีขึ้น? ลองคิดตามผมดูนะครับ… ระแวงไม่ไว้ใจกันและกัน เพราะก่อนนั้นเคยเจอประสบการณ์ที่แย่ ๆ ประสบการณ์ที่ไม่ซื่อสัตย์ เราเองเคยทำแบบนี้มาก่อนกลัวนะว่าเค้าจะทำกับเราบ้างเหมือนไนอดีต มัวแต่เฝ้าย้ำคิดย้ำทำ หาความสุขไม่ได้เลย..เป็นแบบนี้ไปแล้วประสบการณ์มันช่วยให้ดีขึ้นไหม…แต่ไม่เสมอไปนะครับ ประสบการณ์เหล่านี้อาจทำให้หลายคนรู้สึกเป็นเรื่องธรรมดาเข้าใจกันก็ได้แต่ก็คงน้อยนะ… อีกเรื่องที่พบบ่อยมากทั้งหญิงทั้งชายนั้นคือ ตัดสินคนทั้งโลกเพราะคน ๆ เดียว เคยผิดหวังอย่างโหดร้ายจากชายคนนั้น..คนที่เฝ้าทุ่มเทและยอมทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งความรัก แต่เมื่อกลับกลายเป็นว่าสิ่งเหล่านั้นไม่ได้อะไรกลับคืนมาเลยความรักเริ่มเปลี่ยนเป็นความเกลียดชัง เกลียดเขาคนนั้นปานจะกินเลือด พาลไปถึงคนทั้งโลกนี้ว่าเหมือนกันหมด แบบนี้ก็อยู่คนเดียวไปถ้ามีความสุข… แต่มันก็มีอีกด้าน เจ็บแล้วเจ็บอีกก็ยังมิหลาบจำ ค้นหาเพื่อความรักที่แท้จริงศัทธาในรักมันต้องมีสักวันที่เป็นของเรา..ถ้าวันสุดท้ายเจอรักแท้แล้วมันลบล้างรอยไถที่ไถซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้ก็วิเศษมาก แต่ถ้าเจอรักแท้ในวันที่แหลกสลายไม่มีชิ้นดีแล้วมันคุ้มกันหรือไม่ ถ้าทำได้ก็สงสารตัวเองเป็นดีที่สุด..แล้วก็คิดเผื่อไปด้วยว่าคนที่รักเราคนสุดท้ายนั้นเรามีความภูมิใจอะไรมอบให้เขาบ้าง คุ้มกับความรักที่เขาเตรียมรอเรามาทั้งชีวิตหรือไม่….
Take เดียว!!
ชีวิตจริงมันไม่เหมือนหนังเหมือนละครที่แก้ไขได้จนได้ในสิ่งที่ดีที่สุด แต่คนส่วนใหญ่ชอบเล่นละครชีวิตมัน ก็แปลกคนเป็นหมื่นแสนล้านเคยเดินทางเส้นนี้มาแล้วโค้งหน้านั้นมันเป็นทางตัน แต่คนที่เดินตามหลังมันก็ยังเดินกันไปเพื่อให้รู้ว่ามันตันจริง ๆ เวลาที่เสียไปมันคุ้มกันไหม? ผมเคยได้ยินคำพูดหนึ่งผมชอบมาก "ละครที่จบแบบแฮบปี้เอนดิงนั้นคือละครที่ยังไม่สมบูรณ์" มันโดนใจมาก ๆ คิดดูแล้วมันก็จริงมาก ๆ ด้วยเรามีความสุขกับตอนสุดท้ายของละครเรื่องนั้นทุกอย่างสมบูรณ์แบบ แต่เราลืมนึกไปว่า มันก็แค่ตอน ๆ หนึ่งเท่านั้นยังมีอะไรที่ยาวไกลกว่า ตอนนั้นจะจบลงแบบไหนละ? ทางที่ดีที่สุดแล้วการมีความสุขไม่จำเป็นต้องผ่านความผิดพลาดมาก ๆ เสมอไป ผิดพลาดแต่พองามแล้วใช้สติให้มาก มันก็มีอีกมุมหนึ่งที่ว่า คนที่ไม่ผิดพลาดคือคนที่ไม่ทำอะไรเลย แต่จริง ๆ แล้วทำด้วยความตั้งใจความผิดพลาดมันย่อมน้อย ไม่ใช่ทำไปสักแต่อยากทำ…
คงมีต่อภาคสาม บทสรุปแล้วละ…เขียนมากแล้วเริ่มมั่ว…
