บันทึกบนรถทัวร์

ครั้งแรกในชีวิต

ป้ายรถ

วันนี้ 20 เมษายน 2555 เป็นวันหนึ่งที่ผ่านเข้ามาเพิ่มประสบการณ์เพิ่มเลเวลของความอดทนได้เป็นอย่างดี หลังจากกลับจากทานอาหารกับเพื่อน ๆ ถึงห้องประมาณ สี่ทุ่มกว่า นั่งดูทีวีประมาณเที่ยงคืนกว่า ๆ เผลอหลับไป ประมาณตี 1 พี่สาวโทรมาหาน้ำเสียงไม่ค่อยสู้ดีนักบอกว่าเตี่ยมีอาการหอบหนักขึ้น หมอจะเจาะใส่เครื่องช่วยหายใจ ให้ลงใต้วันนี้เลยได้ไหม ผมก็ยืนยันไปว่าคงออกเดินทางช่วงค่ำตามกำหนดการเดิม หลังจากวางสายพยายามนอนต่อแต่ไม่ยอมหลับ ลุกมาหาเที่ยวรถทั้งรถไฟและรถทัวร์ พอจะมีกำหนดการในใจว่าถ้ากลับเลยรถไฟเที่ยว 8 โมง ขึ้นที่บางซื่อนั่งรถตู้ NGV จากธรรมศาสตร์ รังสิต ไปลง MRT นั่งต่อไปบางซื่อ ถ้าไม่ทันหรือเต็มก็มีรถทัวร์วิ่งอยู่เป็นช่วง ๆ นั่งจนเช้าก็ตัดสินใจอาบน้ำแต่งตัวจัดกระเป๋า ออกไปให้ทันรถตู้เที่ยวแรก ก่อนขึ้นรถตู้แวะกดเงินเผื่อเหตุฉุกเฉินหนึ่งหมื่นบาท รวมเดิมอีกสองพัน ก็คงพอใช้จ่ายได้ ไปถึงปรากฎว่ารถไฟเต็ม อีกขบวนก็บ่ายโมงเลยตัดสินใจไปเรียก taxi ที่รอคิวอยู่ข้าง ๆ สถานีรถไฟนั่นเอง ผมจำไม่ได้แม้กระทั่งสีรถ จำได้อย่างเดียวคือเบาะหลังขาดเป็นทางยาวมาก ก่อนถึงสายใต้ผมเอากระเป๋าออกมานับเงินย่อยได้ 140 บาทดูมิเตอร์แล้วอาจจะไม่พอเลยบอกว่าถ้าเจอ seven แวะให้แลกเงินด้วยแต่ไม่ทันละรถเลี้ยวเข้าสายใต้ มิเตอร์ 129 บาทเงินย่อยพอจ่ายผมนับใบละยี่สิบส่งให้ 120 เหรียญสิบอีกสองเหรียญด้วยความเบลอ แต่คนขับก็คืนให้ผมมานะ ส่วนกระเป๋าเงินวางไว้บนตัก เปิดประตูรถหอบของออกไป เสียงเพลงชาติดังพอดีก็ยืนตรง check-in จนเสร็จไม่เฉลียวใจเลยสักนิด

ผมรีบเดินเข้าไปเพื่อจะซื้อตั๋วทันที เมื่อมาถึงช่องขายตั๋วของสุวรรณที พนักงานก็ถามว่าจะไปไหน ผมบอกว่าไปหลังสวนพร้อมกับเอามือล้วงหากระเป๋าเงิน มันหายไปแล้วพนักงานก็ตกใจ ทำอะไรไม่ถูกผมถามว่ามีเบอร์ จส. 100 ไหมพนักงานก็บอกให้ไปที่ประชาสัมพันธ์ ไปถึงพนักงานยังไม่มาทำงานผมเลยค้นหาด้วย iPad โทรไปให้ข้อมูล จส. 100 สักพักมีลุงแต่งตัวพนักงานขนส่งเดินมาสอบถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง ขอเบอร์ผมไว้ พร้อมกับ ว. แจ้งเหตุให้ รปภ. สายใต้ทราบก่อนผมเดินออกมาลุงก็เรียกและถามว่าเอาเงินผมไปก่อนไหม ผมก็บอกว่าไม่เป็นไรครับเดี๋ยวจะให้เพื่อนมารับตอนนั้นผมมีสิบบาท ซื้อกระดาษเข้าห้องน้ำเหลือ 7 บาทคอแห้งผากพูดแทบไม่มีเสียง หลังจากนั้นผมก็จะไปยังจุดที่ผมลงจากรถเพื่อสอบถามรปภ. แต่หลงทิศเดินไปถามคนคุมวินรถตู้ว่าที่รถเขามาส่งคนอยู่ตรงไหนเขาก็บอกว่าอยู่ด้านหน้า ผมก็บอกว่าตอนนี้ผมหลงทิศช่วยบอกว่าไปทางไหนเขาก็ทำสีหน้าไม่พอใจ แล้วพูดว่าลงตรงไหนยังจำไม่ได้ ยังดีที่ชี้ทางให้ ไปที่จุดลงรถรปภ. กำลัง ว. แจ้งเหตุเรื่องผมพอดีเลยขอดูกล้องวงจรปิด เขาก็ ว. ขออนุญาตทางห้องควบคุม อยู่สักพัก ก็พาผมขึ้นไป ประโยคแรกที่ได้ยินคือ “พี่ทำใจนะครับ กล้องเราภาพไม่ชัด ยิ่งช่วงเช้าแสงมันไม่ดี” และเมื่อรู้ว่าเป็นรถเขียวเหลือง น้องเขาก็บอกว่า “โอกาสได้คืนน้อยมาก

พี่” ยังดีที่ระบุเวลาได้เลยค้นหาได้ไม่นานแต่เากล้องเร็วกว่าเวลาจริงประมาณแปดนาที คุณภาพของภาพมันห่วยมาก ๆ น้องเขาก็พยายามอ่านป้ายให้แต่ก็อ่านไม่ออก ผมถ่ายกับมือถือมายิ่งแย่ลงไปอีก ดูทีท่าไม่สามารถทำอะไรได้ ก็ขอตัวออกไปตั้งหลัก ผมเป็นคนที่ไม่เคยจำหมายเลขบัตรประจำตัวประชาชนได้เลยตั้งแต่ทำบัตรมา ก็นั่งลำดับความคิดว่าจะทำยังไงดีเพราะโทรไประงับบัตรต่าง ๆ ต้องใช้บัตรประชาชนทั้งนั้น ก็นึกได้ว่าผมถ่ายบัตรใบเก่าเก็บไว้ใน Dropbox นี่นาก็รีบเปิด iPad ออกมาค้นดูมีทั้งรูปบัตรประชาชนและบัตร MasterCard จึงโทรไปอายัติบัตร MasterCard ก่อนเป็นอันดับแรก แล้วก็โพสแจ้งเข้าไปยังกลุ่ม Facebook ของ lab open source ว่ากระเป๋าหายเงินหมดตัวเลย น้องอ้อก็อาสามาช่วยมีตะวันขับรถมาให้ระหว่างที่รอ ก็เดินสำรวจมีธนาคารกรุงไทยอยู่ที่นี่ด้วย และสมุดฝากก็อยู่ในกระเป๋า แต่ไม่มีบัตรประชาชน ผมต้องรอให้ธนาคารเปิดสิบโมงเช้า สิ่งที่ต้องทำคืออายัติบัตร ATM. และต้องเบิกเงินด้วยสมุดคู่ฝากใหเได้ รอจนธนาคารเปิดเดินเข้าไปกดบัตรคิวนั่งรอแต่สังเกตดูแล้วเค้ายังไม่มีคิวันเลย น้องอ้อโทรมาบอกว่าำลังจะถึงเอาสำเนาบัตรเก่ามาด้วย พาสปอร์ตที่หมดอายุมาด้วย พนักงานมองหน้าแล้วถามว่ามีอะไรให้ช่วยไหมครับ เลยเข้าไปขออายัติบัตรก่อนพนักงานโทรไปยัง call center แล้วส่งให้ผมบอำข้อมูลเมื่ออายัติบัตรเสร็จผมก็ถามว่าผมจะถอนเงินได้ไหมพนักงานบอกว่าถอนต่างสาขาต้องใช้บัตรประชาชนครับ น้องอ้อมาถึงพอดี หอบเอกสารหมดอายุมาผมก็ยื่นให้บอกว่าผมมีเท่านี้ มีบัตรประชาชนเก่าพาสปอร์ตเก่า บัตรเข้างานของ สวทช. กองให้เขาดู พนังานก็บอกว่าแบบนี้ก็คงต้องให้ถอนแล้วละก็โล่งอกได้มีเงินต่ออายุ

เบิกเงินเสร็จเดินไปจองตั๋วรถ เที่ยวเที่ยงตรงเป็นเที่ยวสุดท้ายของกลางวันของสุวรรณนที น้องขายตั๋วมองหน้าแล้วทำหน้าว่าพี่เมื่อเช้านี่ เที่ยวนี้เหลือที่นั่งหลังสุดอยู่ที่เดียวจะเอาไหมผมก็รีบซื้อไว้ก่อน บแกน้องคนขายว่าพี่จะไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วละน้องก็บอกว่าจำได้ค่ะ ซื้อเสร็จก็รีบไปสถานีตำรวจต่อ. เขาบอกว่าให้ไปแจ้งที่ สน. ตลิ่งชัน ตะวันขับมาเจอป้อมสภาพน่ากลัวมากมีร่ิงรอยน้ำท่วมหนัก เขียนว่าจ่ายค่าปรับเข้าไปถามพี่ตำรวจเขาบอกว่าตรงนี้ไม่รับแจ้งความครับให้ไปที่ สน. ตลิ่งชัน อ้าวมาผิดหรือนี่ พี่ตำรวจใจดีแนะนำให้เสร็จสรรพ เมื่อไปถึง สน. ตลิ่งชัน เข้าแจ้งร้อยเวร ร้อยเวรบอกว่าไม่ต้องแจ้งบัตรไปทำใหม่ได้เลย และบอกว่าให้เอารูปไปให้ฝ่ายสอบสวนช่วยแกะให้ด้านหลัง เดินไปกับน้องอ้อเห็นสภาพล้วน่ากลัวเชียวประตูไม้ปิดสนิทมองไม่เห็นด้านใน น้องอ้อเคาะประตูเปิดเข้าไปอย่างกล้าหาญ พี่ ๆ ตำรวจใจดีมากช่วยกันดูช่วยกันค้นหาข้อมูลให้ แต่ด้วยเวลาจำกัดผมต้องขึ้นรถเที่ยงตรงเลยต้องลากลับก่อน เลยไม่คืบหน้า ตะวันรีบพามาส่งที่ท่ารถเที่ยงตรงพอดี พนักงานถามมาแต่ไกลเลยว่าคุณศุภโชคใช่ไหม ใช่ครับผมตอบ พนักงานบ่นใช่จริง ๆด้วย รอผมคนสุดท้าย ผมก็บอกไปว่าไปแจ้งความมากระเป๋าตังหาย หน้าน้องพนักงานก็เปลี่ยนเป็นเห็นใจสอบถามรายละเอียดทันที

สรุปสิ่งที่หายไปมีดังนี้

• เงินสด 12,000 บาท
• เงิน US 100 $
• เงินต่างประเทศที่สะสม มาเลย์ จีน ไต้หวัน ปากี ศรีลังกา รวมไม่มาก
• บัตรประชาชน
• KTC MasterCard
• KTB ATM
• BCL ATM/debit
• สมุดบริจาคเลือด
• Sim TOT3G
• บัตรประจำตัวพนักงานองค์การของรัฐ
• บัตรสหกรณ์
• บัตรเข้าออก ม.ธ.
• นามบัตรเพื่อน ๆ
• บัตร SE-ED

บันทึกบนรถทัวร์ กรุงเทพ-หลังสวน-ละแม
20/04/55

ปล.ตอนจัดกระเป๋าเจอกระเป๋าเงินใบเก่าตั้งอยู่บนพื้นเลยหยิบมาดูข้างในเอาบัตรที่ยังเสียบไว้ออกแล้วนำไปทิ้งถุงขยะสงสัยมันจะงอนเลยพาเพื่อนใบใหม่ตามไปด้วยฮา ๆ และเป็นครั้งแรกที่ทำกระเป๋าเงินหายและของหายเยอะที่สุด ต้องขอขอบคุณเพื่อน ๆ พี่ ๆ และ น้อง ๆ ทุกคนที่ให้กำลังใจ ทั้งบนเฟช และโทรกันมาไม่ขาดสาย และกำลังพิเศษอีกหนึ่งครับ