เตี่ย

16 มิถุนายน 2555

วันนี้วันที่ 16 มิ.ย. 2555 เวลา ประมาณ 20:18 น. เตี่ยได้จากไปอย่างสงบ ที่โรงพยาบาลหลังสวน หลังจากไม่สบายมานานนับสิบปี ทุกคนในครอบครัวทำใจกันมานาน แต่ก็ยังกลั้นไว้น้ำตาไว้ไม่ได้ สิ่งที่ทุกคนแปลกใจคือก่อนสิ้นลมเตี่ยได้ลืมตามามองทุกคนทั้งที่ก่อนหน้าหลับตลอดเนื่องจากฤทธิ์ยา เตี่ยมองทุกคนแล้วก็จากไป

5/5/55 บันทึกข้างห้อง ICU

แม่และลูก ๆ หลังจากกลับไปสองอาทิตย์อาการของเตี่ยก็ทรงตัวหมอลองถอดเครื่องช่วยหายใจเพราะไม่อยากให้ติดท่อช่วย จะทำให้หายใจเองไม่ได้ เมื่อวานเตี่ยอาการทรุดลงการทำงานของหัวใจผิดปกติหมอต้องใช้ไฟฟ้ากระตุ้นให้หัวใจทำงานตามปกติ และต้องใส่เครื่องช่วยหายใจใหม่อีกรอบ วันนี้มาถึงตอนตีห้ากว่า ๆ รอเยี่ยมช่วงเที่ยง 12:00-13:00 น. อาการเตี่ยดีขึ้นจากที่ครั้งก่อนลืมตาไม่ค่อยได้แต่ยกขาได้บ้าง แต่ครั้งนี้ลืมตาได้ทั้งสองข้างมองตามเสียงเรียกได้นานมากแต่เรี่ยวแรงแทบไม่มี ขยับได้แต่หน้าที่หันไปตามเสียงเท่านั้น รอบเตียงมีแต่ถุงยาที่ให้ทางเส้นเลือดเต็มไปหมด สี่คนพี่น้องเราทำใจกันมานานแล้วละ เตี่ยแก่ทรมานมานานนับสิบปี ตอนนั้นผมเองเรียนปีสามเตี่ยออกไปตัดยอดจากแถวนากุ้งริมคลองแถวบ้าน น่าจะล้มหรือเป็นลมนี่แหละไม่มีใครเห็นแม่เล่าว่าแกพยายามคลานกลับบ้านเนื้อตัวเต็มไปด้วยโคลน หลังจากนั้นก็มีอาการซึ่งมีผลต่อสมอง จากคนที่แข็งแรงก็เริ่มทรุดลงเรื่อย ๆ เริ่มช่วยตัวเองไม่ได้ นั่งรถเข็น มีบางช่วงที่เตี่ยกลับมาเดินได้เองเช่น วันที่ผมเองรับปริญญา เตี่ยเดินได้เป็นที่น่าแปลกใจมาก ตลอดสิบกว่าปีแม่คอยทำหน้าที่เป็นศรีภรรยาและพยาบาลที่ดีตลอดมา แม่เองก็มีโรคประจำตัวหลายโรค เข่าก็ไม่ค่อยปกติ พี่ชายพี่สาวซึ่งอยู่ไม่ไกลก็ผลัดกันมาดูแลไม่ขาด บางคนพยายามหารักแท้ในโลกนี้แต่สำหรับผมเตี่ยกับแม่นี่แหละคือรักแท้จริง ๆ แม่ทำทุกอย่าง เหมือนแม่ทำให้ลูกแบบนั้น ดูแม่กับเตี่ยแล้วผมยังนึกไม่ออกเลยว่าผมจะหาผู้หญิงดี ๆ แบบแม่ได้ที่ไหน ? เมื่อวานหมอบอกให้ทุกคนทำใจและจะให้หมอดำเนินการอย่างไรหลังจากนี้ พวกเราก็มีมติแล้วว่าอย่าให้เตี่ยทรมานไปมากกว่านี้อีกเลย ทุกสิ่งล้วนเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ……เมื่อคืนพี่ชายมานอนรอดูอาการเตี่ยที่โรงพยาบาลทั้งคืน วันนี้ก็ชวนผมอยู่ด้วย นั่ง ๆ นอน ๆ อยู่แถว ๆนี้ถ้ามีอะไรฉุกเฉินจะได้ทันท่วงที